Vicky Leandros


Amy en Vicky op één hoofdkussen

Vicky Leandros als stergast op het Schlagerfestival, 5 april 2010 in Kerkrade

Afgelopen tweede paasdag trad Vicky Leandros op op het schlagerfestival in Kerkrade en natuurlijk waren Carla, onze vrienden Johan en Linda en ik hierbij. Het was immers al weer even geleden dat wij Vicky live zagen optreden en het is altijd weer zeer gezellig om met hen op pad te gaan. Uiteraard werden wij ook dit keer niet teleurgesteld. Vicky werd gevierd… De gebruikelijk medley aan hits kwam voorbij, ‘Apres toi’, ‘Ich hab’ die Liebe geseh’n’, ‘Verlorenes Paradies’, ‘Rot ist die Liebe’, ‘Auf wiedersehn, Ihr Freunde mein’. Voor ons was ‘Möge der Himmel’ de onverwachte uitsmijter, een R&B-song van haar laatste gelijknamige CD uit 2009.
Vicky Leandros

Zo’n schlagerfestival is een echte culthappening, best wel amusant. Al buiten stonden de grote rijen fans gemoedelijk met elkaar in de kou te keuvelen, waarbij menig Vicky-liedjes luidkeels werden gezongen. Nadat men door kreeg dat wij Vicky-fans waren, kregen wij veel vragen. ‘Zingt ze live steeds nog zo goed als vroeger?’, ‘Hebben jullie haar weleens ontmoet?’, ‘Hoe is ze in het echt?’ etc.

Kerkrade 2010

Na ruim 1,5 uur wachten, werden we om 13.00 uur ‘en masse’ binnen gelaten, en zo begon hectisch de voorstelling. Er waren twee voorstellingen, een matinee- en avondvoorstelling. ’s Middags vonden de opnamen plaats voor de Duitse tv en ’s avonds voor de Nederlandse tv, omroep MAX. Populaire Duitse artiesten, waaronder voor ons veel onbekenden, passeerden de revue. Opvallend in dit verband was de kennelijke populaire, simpele en monotome schlager-stampritme, waarop vele liedjes naadloos aansloten. De veteranen en songfestivalcoryfeeën zijn dan echt een welkome afwisseling. Lena Valaitis, Johnny Logan en zelfs Hein Simons weten nog melodische liedjes te brengen en verstaan het zingen als een vak.

Johan, Linda en Jan
De cameraploegen waren overigens ook niet van de lucht en al snel werden onze vrienden voor RTL+ geïnterviewd. Even later moesten zelfs Carla en ik er aan geloven en werden wij geïnterviewd door de West-Deutsche Rundfunk (WDR). ‘Voor wie kwamen wij?,  hoe lang al fan?, waarom is Vicky speciaal zo goed? en wat vonden wij van haar nieuwe muziekstijl?’ Carla, die altijd wel van wat controverse houdt, liet de interviewer direct weten alleen voor mij mee te komen en de foto’s van Vicky te maken. Dit vond men opmerkelijk en haar werd gevraagd van welke artiesten zij dan hield. ‘Amy Winehouse’, antwoordde Carla. Waarop de interviewer de opmerking plaatste dat wij dan wel een opmerkelijk huwelijk moesten hebben, zo met Amy en Vicky op één hoofdkussen… ‘En dat gaat ook al ruim 19 jaar goed’, lachte Carla hierop.
WDR

Een laatste uitsmijter kwam voor ons na Vicky’s optreden. Al tijdens haar optreden gebaarde zij, dat zij het leuk vond om ons na haar optreden te ontmoeten. Dit gebeurde dan ook, mede dankzij de vriendelijke bemiddeling van de organisatrice van het festival, de van oorsprong Nederlandse Chantal, die tevens een uitstekende zangeres bleek te zijn. We hebben gezellig met Vicky gesproken, over haar nieuwe CD, waarvan de release in Juni as. is. Ditmaal met uit het Frans vertaalde, door Vicky zelf geselecteerde chansons en over de keuze van liedjes voor haar concert op haar voormalige landgoed ‘Gut Basthorst’, 30 Mei as. Ook Milane, Vicky’s jongste dochter was bij dit gesprek aanwezig. Deze vriendelijke, op Vicky lijkende vrouw blijft normaliter buiten de publiciteit, dit in tegenstelling tot haar zus Sandra von Ruffin, die momenteel furore maakt als actrice.

Voldaan na alle leuke indrukken togen we ’s avonds na een gezellig diner weer naar huis. We verheugen ons uiteraard op de volgende meeting met Vicky!

Jan en Vicky
 
Jan en Vicky
 
Jan en Vicky
 
Kleedkamer Vicky
 

The photo's on this page are copyrighted!The copyright of these pictures is owned by Carla Meijsen, the high resolution versions of the photo's are in my possession. It is forbidden to use these photo's without the written consent of Carla Meijsen.
Copyright, Carla Meijsen, 2010